“Medisch gezien kom je er niet uit” werd letterlijk gezegd tijdens mijn zoveelste bezoek aan de gynaecoloog. Het duurde even voor het tot me doordrong: de huidige gezondheidszorg kan me niet genezen van mijn endometriose. Wel nondeju. En nu?
Daar zat ik weer een beetje beteuterd bij mijn huisarts. Gelukkig heb ik een fijne huisarts die me goed lijkt te begrijpen en met me meedenkt. Ze wilde als laatste resolutie mij aanmelden voor een revalidatie traject in het ziekenhuis, met artsen, psychologen, fysiotherapeuten, maatschappelijk werkers, de hele reutemeteut. Doe maar, zei ik meteen, ik wist het anders ook niet meer. En eerlijk gezegd keek ik wel uit naar iets anders. Hopelijk kon dat wel voor me werken.
Totdat ik een week later een belletje kreeg van mijn huisarts. Dat het verzoek was afgewezen. Ik wist niet eens dat dat kon!? Ik vroeg mijn huisarts waarom. Volgens haar was dat omdat ‘endometriose’ niet hun ‘expertise’ was. Ja nou en? Dacht ik. Endometriose lijkt niemands expertise te zijn. Hier in de buurt althans.
Die ene zin bleef zich in mijn hoofd herhalen. “Je komt er medisch gezien niet uit”.
Tsja, wat doe je dan? Opgeven? Dat leek me geen optie. Ik weiger(de) te geloven dat ik voor de rest van mijn leven thuis pijn zit te lijden. Dat zat ik al twee jaar en ik heb er inmiddels schoon genoeg van. Ik ben 33 jaar, ik heb nog zoveel te doen! Ik wil nog zoveel doen! Ik wil weer ergens deel van uitmaken. Mezelf nuttig maken. Het huis uit…
Op zoek naar een oplossing in de alternatieve geneeskunde dan maar?
Ik wist er niets van, had alleen wat vage ideeën. Ik had ook geen idee waar ik moest beginnen! Dus begon ik maar ergens.. Bij een vrouw bij wie ik mijn hele verhaal deed. Ik gooide het er allemaal uit. Van mijn eerste jeugdherinneringen tot nu. (Nee niet álles besproken, die vrouw heeft ook nog een leven). Ze luisterde aandachtig naar me en ik had een goed gevoel. We kwamen al snel uit bij een paar ‘knelpunten’.
Het voelde eerst wat vreemd, zoveel persoonlijke dingen te vertellen aan een vreemde. Misschien omdat ze een vreemde was, was het makkelijker om te vertellen? In ieder geval. Alleen al bij het vertellen van je levensverhaal laat je al een hoop dingen ‘los’.
Deze vrouw vertelde me mij over het effect van traumatische gebeurtenissen en het effect daarvan op je lichaam. Vooral onverwerkte emoties kunnen voor veel ellende zorgen. Ze zei:
Emotioneel ‘zeer’ dat niet verwerkt wordt, zorgt voor blokkades in je lichaam.
Hoe langer die blokkades er blijven zitten, hoe meer ellende ze kunnen veroorzaken. Ze legde een verband tussen de traumatische gebeurtenis die ik meemaakte in mijn puberteit en mijn endometriose. Ze legde dit als volgt uit: in die periode kom je als vrouw tot ‘boei’. Je wordt voor het eerst ongesteld, de hormonen gieren door je lijf, je bent onderweg een vrouw te worden. Omdat er op dat moment in mijn leven iets heftige gebeurde, vond ze het niet verrassend dat er bij mij een ziekte is ontstaan in de baarmoeder. Dat kwam volgens haar ook omdat ik erg gevoelig was.
Goh, dat is nogal iets anders dan wat al die gynaecologen tegen me gezegd hadden. Ik kon volgens die vrouw verlichting van mijn klachten vinden door het oude ‘zeer’ op te ruimen. Zo zou ik de blokkade in mijn lichaam kunnen opheffen en verlichting vinden van mijn klachten.
Maar toen.. hoe ruim je een blokkade op?
Het orakel dat internet heet, wist wel raad met mijn vraag. Ik kwam uit op Lonerwolf.com en las tips. En ging aan de slag. Ik schreef een brief aan mijn 16-jarige ik. Ik schreef haar dat ik haar begreep, dat ik snapte wat ze voelde en hoe eenzaam ik eigenlijk was. Dat ik haar bewonderde voor haar kracht en doorzettingsvermogen. En ook dat het goed zou komen, dat na de storm de zon weer voor me zou gaan schijnen. Ik schreef: ‘het lijkt nu onmogelijk om gelukkig te zijn, maar je zal het leven weer leuk gaan vinden. Liefde vinden. Geluk ervaren. Lachen om de minste dingen. Het heeft alleen maar tijd nodig.’.
Daarnaast begon ik met mediteren. Ik deed visualiseer oefeningen waarin ik de meest zware en emotionele momenten van mijn leven herbeleefde. Ik stopte als het niet lukte, maar meestal ging het goed. Dan beeldde ik me in dat ik weer tegen tiener min praatte. En herhaalde constant wat ik al in mijn brief geschreven had. En vooral dat ik van haar hield. Trots was.
En weet je wat? Het hielp.
Natuurlijk loste het niet magisch al mijn klachten op. Maar ik begon me beter te voelen. Veerkrachtig. Lichter in mijn hoofd. Alsof er echt iets van me af gevallen was. Ik was de pijn beter de baas. Ik voelde me sterker. Het zette iets in gang bij me. We kunnen het een begin van een zoektocht noemen.
Om wat hulp te krijgen met het fysieke gedeelte besloot ik naar een osteopaat te gaan. Dat bleek een goede keuze. Ik ben zo dankbaar wat de osteopaat bij me voor elkaar heeft gekregen. In een half jaar tijd veel meer dan in de twee jaar ervoor! Een van de beste beslissingen ooit. Maar daarover later meer.
Heb jij ervaring met een behandelaar of therapeut uit de alternatieve geneeskunde?
