Endometriose operatie ervaring

Het is dan eindelijk zo ver. Ik krijg een kijkoperatie (laparoscopie) om de endometriose te verwijderen. Vandaag deel ik mijn ervaring met endometriose operatie. Maak je borst maar nat..

Ik ben

Ik ben in het Bronovo ziekenhuis in Den Haag en ben me psychisch aan het voorbereiden op mijn operatie over een uur, als de verpleegkundige binnenkomt en zegt: ‘Ik heb goed nieuws, je kan nu al naar de ok!’… Help!

De verpleegkundige legt alles uit en geeft me zo’n charmant blauw kleed met armen erin. Hij legt me netjes uit hoe die aanmoet. Ik lach mijn vriend uit, omdat die met zijn operatie eerder dit jaar het ding met de opening aan de voorkant had aangedaan. Eerlijk gezegd had ik ook geen idee, dit is de eerste keer dat ik geopereerd word!

Nadat ik m’n snuggie goed heb aangetrokken, ga ik in het bed liggen. Een vreemde gewaarwording; voor het eerst in zo’n bed. Nu is het wachten tot ik opgehaald wordt.

In de wachtkamer/uitslaapzaal ruimte word nog alles een keer doorgenomen. Het infuus vind ik niet zo erg. Maar dat ding wat je bloeddruk opneemt! Ik word er zenuwachtig van. Bovendien doet het zeer. En als je denkt goed, nu is-ie klaar: gaat ie na een minuut gewoon weer! Lang leven de automatische apparaten. Ik lig daar alleen en raak een beetje in paniekmodus. Ik voel me zo oncomfortabel. Gelukkig hoef ik dit maar tien minuten, dan word ik al naar de operatiekamer gereden.

Daar kalmeren ze me goed, want de tranen staan inmiddels in mijn ogen. De twee chirurgen waren erg vriendelijk (één kende ik al, want hij is ook de gynaecoloog). Dan krijg ik de narcose via mijn infuus toegediend.

Na de (kijk)operatie

Als ik wakker word op de uitslaapzaal, kan ik het wel uitschreeuwen van de pijn. Dat doe ik dan ook. Ik huil en ik schreeuw. Als er iemand die nog niet wakker was op die zaal lag, dan was hij of zij het nu wel. ‘Waarom huil je?’ wordt er gevraagd. ‘Pijn!’ kerm ik. Ik krijg een goede dosis pijnstillers via het infuus. Na tien minuten ben ik een beetje bijgekomen. Aan de andere kant van de zaal word een meisje lachend wakker. ‘Ben je lekker high?’ wordt er gevraagd. Het meisje heeft een grote glimlach op haar gezicht. Ik niet. Ik ben jaloers, dat meisje heeft het duidelijk beter dan ik.

Nadat ik uit de uitslaapzaal terug ben, heb ik geen pijnstillers meer nodig. Het enige wat nu nog zeer doet zijn mijn schouders. Het is niet uit te houden om rechtop te zitten. Een van de verpleegkundige vertelt me, dat dit het gas is van de operatie. Dat gas gebruiken ze om je buik op te blazen. (Wat ben ik, een ballon ofzo?). Na de operatie blijft er nog altijd wat gas achter in je lichaam. En als je dan rechtop gaat zitten, ja dan gaat het naar je schouders. (Ik was al bang voor een opgeblazen hoofd, maar gelukkig!). Het doet echt zeer! Dus ik blijf maar liggen, dan gaat het wel.

Alleen de verpleegkundige komt nog even. Ze vertelt dat de operatie goed is gegaan en dat ze ‘grote knobbels’ aan mijn baarmoederwand hebben weggehaald. Verder weet ze het fijne er ook niet van, want de chirurgen zijn al naar huis. Nja, goed dan maar denk ik zelf. Als er iets niet goed was geweest, had ik het wel gehoord. Het verwijderde weefsel zelf gaat op kweek, om te zien of het daadwerkelijk endometriose is.

Terug naar huis

Met een paar paracetamol mee (is dat alles?) mag ik naar huis. Ik blijk inderdaad niet meer nodig te hebben dan de paracetamol. Wat een opluchting. In de auto gaat de stoel ook in bijna-lig-stand. En diezelfde avond lig ik weer in mijn eigen bed. Zolang ik plat lig, gaat het goed.

Ik ben blij dat dit allemaal achter de rug is. Ik ben blij dat ze de endometriose alleen met een kijkoperatie hebben weggehaald. Je bent toch bang voor verklevingen en dat het een buikoperatie wordt. Het is me allemaal meegevallen. Die operatie was minder erg dan ongesteld zijn. Dat meen ik echt.

Nu ga ik weer slapen, want ik ben moe. Als jou een operatie wacht, dan wens ik je veel sterkte. Of een spoedig herstel als je net als mij je operatie gehad hebt. Een ding dat ik nog wil zeggen: You got this girl.

Welterusten!