Ovulatietesten, “klussen”, voorraad zwangerschapstesten voor het geval dat, diëten, voedingssupplementen, bidden, hopen. Komt je dat bekend voor? Dan ben je vast al een tijdje bezig om zwanger te worden.
Ga zitten, hou je vast. Hier is het verhaal over mijn kinderwens en hoe ik uiteindelijk zwanger werd.
Zwanger worden. Voor de een komt het onverwacht, voor een ander een jarenlange reis. Een reis waarvan je de bestemming niet weet. Wie zegt dat het zwanger worden ooit zal lukken? Ik ken genoeg vrouwen van beide kanten. Ik zelf heb ook een lange reis moeten afleggen, een lange zware reis. Van al dat zwoegen heb ik wel iets geleerd.
De dingen die je doet om zwanger worden.
Ook ik heb me schuldig gemaakt aan urenlange internet speurtochten op zoek naar de ‘oplossing’ voor mij. Zo graag wilde ik een baby. En tsjee, wat kan je een hoop vinden op het internet. Het is duidelijk dat ik niet de enige was die moeite had om zwanger te worden. Ineens wist ik van alles van kruiden, yoga, pillen en poses. Soort van, denk ik. Want als het ene niet werkte, dan ging ik over op een andere methodiek.
Zo kreeg ik ontzettend veel buikpijn van Teunisbloemolie, dronk cranberrysap rond mijn (verwachte) ovulatie, deed ik mee met yoga op youtube. Dat laatste is denk ik het enige waar ik daadwerkelijk profijt van heb gehad. Al is het allemaal niet uit te sluiten natuurlijk. Ik deed er ieder geval alles aan om de kans op een zwangerschap zoveel te vergroten. Maar die positieve test bleef uit.
Ondertussen, terwijl jij hard aan het zwoegen en klussen bent, wordt schijnbaar iedereen om je heen ‘ineens’ zwanger. Het valt op. Op straat, vrienden, familie. Plots is er een invasie van bolle buiken om je heen. En dat is pijnlijk. Want jij wilt ook zo’n buik. Met een, of zelfs twee kleine baby’s erin. Je fantaseert over de babykamer. Over hoe je de kleine zal vereren met liefde, kusjes en knuffels. Welke kleren je wilt kopen en met welk speelgoed je kleine zal spelen.
Wachten is moeilijk als het lang duurt
Het is wachten op die twee streepjes, iedere maand weer. Maar wanneer komen ze? Wanneer komt die kleine nou bij je in je buik? Die onzekerheid kan je leven gaan beheersen. En dat deed het bij mij ook.
Lang volhouden deed ik het niet. Die ovulatietesten was ik al snel zat. Is het nou wel of geen streepje, is het streepje donker genoeg? En waarom krijg ik na vier dagen weer een donker streepje? Ik snapte er geen zak meer van. Van al die testen niet en van mezelf ook niet meer. En dat kon ik er niet bij hebben: dat ik mezelf niet meer begreep. Ik denk dat dat achteraf mijn ‘breaking point’ was.
En toen stortte ik in. Ik kon niet meer. De operatie aan mijn baarmoeder was een half jaar geleden. De endometriose leek weer in volle glorie de kop op te steken. Ik lang te kronkelen van de pijn. Iedereen zat met kerst lekker te tafelen en ik lag op de bank misselijk van de pijn en de pijnstillers. It’s so fun to be me. Dat is wat ik dacht. Waar had ik deze ellende aan verdient? Ik deed toch zo mijn best? Ik vind mezelf moeder waardig.
Ik heb mijn hypothetische kleine zo vaak verteld dat ik alles over zou hebben om hem of haar maar in mijn armen te sluiten. Beloofd dat ik altijd mijn best zou doen om een goede moeder te zijn. Ik was alleen nog maar bezig met de baby die ik nog niet had.
Een nieuwe methode
Het werd tijd om meer tijd aan mezelf te besteden. Ik wilde gezonder zijn, sterk zijn. Ik begon (echt heel streng was ik voor mezelf) met alleen nog maar gezond eten. En veel wandelen. Kilometers maakte ik. Ik liet alle hoop varen. Ik was zo boos op mijn eigen lichaam. Ik was zo boos op de pijn. Maar door het wandelen kon ik het los laten. En misschien zelfs te accepteren dat ik nooit kinderen van mezelf zou hebben. Ik dacht aan pleegkinderen of zelfs adoptie. Ik dacht aan wie ik wilde zijn, als ik geen moeder zou zijn.
Het was zo moeilijk, maar zo fijn om al die gedachten los te laten. Alle toekomstplannen los te laten. Alle verwachtingen los te laten. Ik heb geen tips voor je, als je dit ook graag zou willen. Want eigenlijk wilde ik die obsessie van het zwanger worden al zo veel eerder loslaten. Ik denk, dat dat punt vanzelf gekomen is. Het kwam omdat ik kapot was. Helemaal op. Het is iets wat je niet kunt forceren. Je kunt niet zeggen: en vanaf morgen stop ik met proberen. Vanaf morgen stop ik met hopen. Vanaf morgen geen verwachtingen meer.
Er wordt niet veel over gesproken. Over deze ‘struggles’. Ik had twee vriendinnen met wie ik het er wel over kon hebben, maar je weet pas hoe het is als je het zelf doormaakt. Maar geloof me, als je nog eens plotseling een bolle buik tegen komt. Je weet niet wat haar verhaal is. Je weet niet waar haar reis haar naar toe heeft gebracht voordat ze zwanger werd. Je voelt je soms alleen, maar je bent het niet. Met jou en mij zijn zoveel vrouwen waarvan hun hart met verdriet gevuld is.
Dat verdriet mag er zijn. Het mag een plek hebben in je hart, maar laat het niet het enige zijn. Naast verdriet is er nog genoeg ruimte voor geluk, liefde, blijdschap, compassie. Je bent iemand die het waard is om gelukkig te zijn. Echt waar.
Ondanks mijn verdriet, pijn, depressieve buien en woede, wist ik een plekje te vinden voor een beetje licht. En al het geluk van de wereld zat me mee, want ik werd zwanger en ik heb een gezonde zoon gekregen. Het verdriet in mijn hart zal er altijd nog blijven. Voor mezelf, de zware reis die ik heb afgelegd. Maar ook voor alle vrouwen met een gebroken hart. Voor alle prachtige dames die het waard zijn om hun wensen en dromen te zien uitkomen. Ik zal altijd blijven hopen.
