Hoe ga je om met jaloezie als je chronische pijn hebt?

Chronisch betekent dat het niet meer weg gaat: hoe je het of wendt of keert. Omdat ik zelf endometriose heb, gaat er voor mij geen dag voorbij waarop ik geen pijn heb. En dat belemmert. Vooral als je nog jong bent (dat voel ik me op mijn 33e nog wel), kijk ik soms jaloers naar leeftijdsgenoten en hun actieve leven. Dat wil ik ook wel.. Maar hoe ga je niet onderdoor aan jaloezie?

Even kleine sidenote: ik was inderdaad een tijdje weg, ik vertel je er zo meer over.

Dit moeten we vooral niet vergeten!

Ten eerste wil ik graag zeggen (omdat je hier bent en mijn blog leest, is de kans groot dat jij ook chronische pijn en/of endometriose hebt): ik weet hoe je je voelt. Ik weet ook dat je sterk bent. Want jij hebt te maken met veel pijn, iedere dag weer. Dat maakt je een topsporter. Echt waar, als er olympische spelen pijn verduren waren, was jij erbij. Je bent oer en oersterk. Iedere dag ben je sterk, ook op de momenten waarop je het even niet meer hebt of wanneer je boos en verdrietig bent. Ik ken het. En dat is toch eigenlijk toch wel heel knap van ons!

Hoe ik mij meestal voel

Er zijn dagen waarop de pijn me teveel wordt (en ik word niet eens meer ongesteld!). Dagen waarop ik het liefst de hele dag in bed zou liggen, wat meestal niet lukt en resulteert in bank hangen met af en toe een ditje en datje tussendoor. Medisch gezien kom ik er niet uit. Het enige wat de gynaecologen nog als optie hebben is een laparoscopie. Het is alleen dat ik die al gehad heb en ik heb absoluut geen zin in nog één.

Sommige dagen, waarop ik veel rust kan pakken, gaan redelijk goed. Het lukt me dan om boodschappen te doen, met mijn zoontje te spelen en wat simpel huishoudelijk werk te doen. Alleen ben ik dan al om 4 uur ’s middags op. Dus of ik moet tussendoor een paar uur rusten of een aantal dingen van de huishoudelijke lijst schrappen. Als ik dat niet doe, neemt de pijn toe. Ondanks dat ik ook allerlei alternatieven geprobeerd zoals kurkuma en CBD-olie, de pijn blijft altijd.

Psychisch zwaar

Mijn lichaam werkt tegen in eigenlijk alles wat ik wil of doe. Ik zou er niet aan moeten denken om met mijn zoontje naar het zwembad te gaan. Niet omdat ik het niet wil, maar ik zou dat nooit trekken. Erheen fietsen, omkleden, zwemmen, omkleden en terug. Mijn stresslevels schieten omhoog als ik er alleen al aan denk. Nee, als ik het rustig aan doe, heb ik al pijn genoeg. Meestal is dat wel okay. Wie wil er nou iedere dag naar het zwembad? Ook ‘gezonde’ mensen doen dat niet ‘even’ denk ik dan.

Toch wil je soms wel zo’n leuk uitstapje maken met je kleine. Ik moet dus kijken of mijn vriend beschikbaar is op een dag, zodat we zoiets met z’n drieën kunnen doen.

Wachten op je partner zodat hij je kan helpen is nog een reden waarom ik soms verdrietig ben. Ik gun het hem niet om zoveel te moeten dragen. Letterlijk en figuurlijk. Als hij een keer ziek is, valt mijn halve wereld weg. Ik doe mijn best om dan voor hem te zorgen, maar dat gaat dan weer ten koste van mijn eigen gezondheid, waardoor hij weer voor mij moet zorgen. Niet echt ideaal.

Maar anderen kunnen dit wel, waarom ik niet?

De afgelopen maanden waren om de een of andere reden erg zwaar. Misschien komt het door de winter, de lockdowns, iemand uit de familie die ernstig ziek werd en de behandelingen die ik ben gestart bij de osteopaat. (Maar waarschijnlijk vanwege dat allemaal tegelijk). Ik voelde me zo moe en mijn hoofd zat zo vol. Ik vond geen energie of inspiratie voor een nieuwe blogpost. Daar baal ik dan wel weer van, want het is ook gewoon fijn om het van je af te schijven.

Nu de lente is aangebroken, komen we hopelijk in rustiger vaarwater en kan ik mezelf opladen in die heerlijke voorjaars zonnestralen!

Anderen lukt het wel om consequent hun blog bij te houden. Om een carrière te hebben. Om een marathon te lopen. Om. Om. Om, we kunnen wel door blijven gaan. Ik ben niet veeleisend. Ik hoef niet succesvol te zijn, rijk te worden, een atleet te zijn. Ik wil gewoon kunnen slapen en niet wakker liggen van de pijn in mijn buik. Ik wil ’s ochtends met energie mijn bed uit komen. Ik wil boodschappen doen en urenlang koken voor mijn vriend. Ik wil een keer met mijn zoontje naar het zwembad.

De dingen die ik wil, lijken zo simpel. En dat zijn ze waarschijnlijk ook voor iemand die geen chronische pijnklachten heeft. En dat maakt het denk ik ook zo moeilijk. Dat de meeste mensen geen marathon kunnen lopen, hebben de meesten denk ik wel vrede mee. Omdat er ook zoveel dingen zijn die ze wel kunnen. Ze hebben keuzes die ze kunnen maken: zullen we vandaag naar het strand gaan of gaan winkelen? Mensen met pijn hebben die keuzes niet. (Want de keuze tussen bankhangen of op bed liggen, vind ik geen keuze).

Om je goed te voelen, moet je je soms slecht voelen

Laten we even terug gaan naar het begin: toen ik je vertelde over dat we topsporters zijn en oersterk zijn. We doen al zo ons best. We geven méér dan de meeste mensen zich kunnen voorstellen. We gaan door ondanks onze klachten, we staan op en doen wat we kunnen, we kunnen van de kleinste dingen genieten. Want wie niet veel heeft, koestert wat ze wel heeft. Ik heb leren genieten van de momenten waarop ik mij op m’n best voel. Ook al is het een kleine overwinning (zoals een nieuwe blog schijven), ik ben er blij mee. Ik heb het gedaan en daarmee heb ik weer een hindernis overwonnen. Dat maakt me blij.

Dat wil niet zeggen dat negatieve gevoelens er niet mogen zijn. Juist wel! Wees boos, verdrietig, gefrustreerd! Geef je zelf en je lichaam de tijd om die emoties te erkennen. Stop ze niet weg, er is niets mis met een potje janken. Ik kan weken zonder, om dan opeens vier dagen achter elkaar te huilen. Dat mag. Dat is okay. Geef je gevoelens een plek. Erken ze en laat ze weer los. Ik kan uit ervaring vertellen, dat doen alsof je okay bent (terwijl je al je boosheid en verdriet wegstopt) niet erg voordelig werkt voor je geest en daarom ook niet voor je lichaam.

Ik geef je en mijzelf bij deze een schouderklopje

Want hey die verdienen we echt wel! We hebben vast nog een hoop te leren en een hoop te overwinnen, maar omdat we van die briljante topsporters zijn, gaat het ons zeker wel lukken. Ik zie je op de volgende chronische pijnlimpische spelen.

Succes met trainen!