Weer een update hier. Het is nu twee maanden geleden dat ik een operatie (laparoscopie) heb gehad om de endometriose te verwijderen. Het gaat tsja zo-zo. De ergste pijn is weg. Ik hoef geen zware medicatie meer om door mijn menstruatie heen te komen.
Ik ging op controle bij hetzelfde ziekenhuis als waar is geopereerd ben. Daar stond me minder leuk nieuws te wachten.
Ik blijf driekwart van de tijd (de hele cyclus, niet alleen tijdens de menstruatie) krampen houden. Nu ik weer wat tranen vergoten heb, begin ik aan het idee te wennen dat ik altijd met pijn zal moeten leven. Maar ik ben blij, ook al gaat het niet zoals ik gehoopt had, ik lig niet meer op de grond te gillen van de pijn. Dat is toch iets! Ik probeer positief te blijven, dus wil ik ook even iets ‘lichters’ met jullie delen.
Een schatkaart op mijn buik
De littekens zijn na twee maanden nog duidelijk aanwezig, maar worden steeds meer ‘roze’ in plaats van rood. Ik heb er drie. Een in mijn navel, dus die zie je bijna niet. (*Kijkt naar navel). Correctie: die zie je niet, want de navel zelf is in principe ook een litteken. De tweede zit links en ziet er nu uit als een roze kruisje. Als ik ondergoed aan heb, valt ‘ie net aan onder het stof. De derde zit in het midden van de schaamstreek, ook een kruis (toepasselijk niet?). Dit is de kleinste van de drie.
Als ik in de zomer naar het strand zou gaan en een bikini aan zou hebben (of in de winter, maar da’s nogal koud), zou niemand de littekens zien. Ik maak me er dan ook niet zo’n zorgen over dat ze nog goed zichtbaar zijn. Niemand die het ziet, behalve ik en mijn vriend dan. Ik had zelfs een goed idee. Ik dacht wat als ik een tattoeage van een piraten-schatkaart laat zetten? Dan is het litteken (de tweede waar ik het over had) het kruisje waar de schat begraven ligt en dan laat ik er een route naar toe lopen. Inclusief palmbomen, skeletgrot en zeemonsters. Vind je dat niet grappig? M’n vriend vond het niets.
Op controle in het ziekenhuis
Het was eindelijk tijd voor de controle na de operatie. Ik ging alleen, want ik dacht dat ik het wel kon ‘handelen’. (Voel je de bui al hangen?) De gynaecoloog had twee keer goed nieuws voor me, en één keer slecht. Het eerste nieuws was dat het weefsel endometriose is en niets anders. Volgens de gynaecologe zelf moest dat vast een opluchting voor me zijn. Ikzelf was het eigenlijk al een beetje vergeten. Maar goed. Het was dus niets kwaadaardigs of iets dergelijks.
Het tweede nieuwtje was het slechte nieuws. Ik bleek geen endometriose stadium één of twee te hebben, zoals de gynaecoloog in eerste instantie dacht toen hij de inwendige echo deed. Ik bleek stadium vier, het meest gevorderde stadium te hebben. Maar dat was niet het slechte nieuws. Het minder fortuinlijke is, dat ze niet alles konden weghalen. Er zit nog endometriose weefsel achter mijn baarmoeder. Dan kunnen ze met een kijkoperatie -en zelfs met een buikoperatie- niet weghalen. Ik ben nu dus van stadium vier, teruggegaan naar stadium twee.
Een wat positievere toon had het laatste nieuwtje. Gelukkig. Er werd me verteld dat ik een ‘normale kans’ heb om zwanger te worden. Bij normaal bedoelen ze, dezelfde kans als een vrouw zonder endometriose. Hoe dat precies zit moet ik je verschuldigd blijven. Ik zat met tranen in mijn ogen van het vorige nieuwtje en hoorde nog maar de helft van wat er verteld werd. Er werd ook nog iets gezegd over ’te pijnlijk’ en ‘ivf’ en dat deed mijn gemoedstoestand ook niet veel goed.
Excuse my Frech.. Maar M^#@*#&^@&!
Grr. Wat baal ik. Ik dacht dat ik endometriose stadium één, of in het eerste geval stadium twee had. Nu heb ik mijn operatie gehad en zit ik ook stadium twee! Ik heb het gevoel weinig opgeschoten te zijn. Ik herinner mezelf steeds aan de tijd voor de operatie. Dat de pijn zo erg was, dat ik bij wijze van spreken uit het raam wilde springen omdat ik het niet meer kon verdragen. Ik vraag me alleen af, hoe snel gaat die pijn weer terug komen? Dat is een gegeven, de endometriose zal terug komen. Ik hoop gewoon dat het nog een hele tijd gaat duren, voordat ik weer daar ben. Een hele, hele, lange tijd.
Ik probeerde wat positiever te blijven in deze post, maar je ziet mijn frustratie. Sorry daarvoor! Ik kon het even niet meer wegstoppen.
We blijven doorgaan.
