Hallo lieverds! Ik nam onderstaande foto in Portugal. Het witte is sneeuw! Hoe mooi is dat?! En koud ook. Maar daar trek ik me niets van aan! Voor de beste dingen in het leven moet je moeite doen. Zoals dit uitzicht, een waar cadeautje. En dat had ik nodig 🙂
Want je zal het maar hebben: Endometriose. Wat een geluk! Weet je wat nog leuker is? Endometriose en dan ongesteld worden op vakantie! Maak je geen zorgen. Ik ben alweer terug. Ik ben het overleefd. Net à n dan.
Ondanks dat mijn cyclussen zwaar onregelmatig zijn (ergens tussen de 33 en 60 dagen), zagen we de bui al hangen. Natuurlijk word ik ongesteld als we net op vakantie gaan. ‘Hoe zit dat mijn pijnstillers? Mag ik die meenemen in het vliegtuig?’ vroeg ik aan mijn vriend. Net als mij had hij geen idee.
We vliegen niet zo vaak en kennen de regels niet zo goed. Dit is pas de tweede keer dat we samen vliegen. En ik heb nogal zware pijnstillers: een bakfiets vol met Tramadol en een stadsbussen met Naproxen. Okay dat is wat overdreven, maar het rijmt. Een soort van! En geloof me voor mij is vier doosjes pillen veel. Ik zocht informatie op het internet. Tramadol is een opiaat, maar is niet opgenomen in de opium wet. Dus het mag mee naar het buitenland! Nou, dat zit in ieder geval dan wel mee.
Voor de vliegreis zelf bleef me de ellende bespaart. Het echte feest begon vier dagen na aankomst, gelukkig verkassen we dan van een goedkope bed & breakfast naar een luxe hotel. (Vriendlief had prijs gewonnen, drie overnachtingen gratis!). Ik baalde als een stekker. Gaan we naar een prachtig hotel met zwembad, komt die oude knar van een opoe bij me langs. Maar toen we op de hotelkamer aankwamen was ik zo blij! Een kingsize bed, met de allerzachtste lakens (wit, nu maar hopen dat…). Plus een bad. ‘Ik ga komende twee dagen helemaal niets doen!’ En ik heb me er aan gehouden.
Ik heb me eventjes verplaatst naar de rand van het zwembad, maar creperen in je bikini in een openbare ruimte is niet ideaal, dus ging ik alweer snel terug. TMI-waarschuwing (=te veel informatie): ik had bloedstollingen van het formaat kiwi. Ik schrok er zo van. Normaal heb ik daar wel wat last van, maar dit was niet normaal. Pijn was bijna niet te houden, maar goed dat ik een leger aan medicijnen mee had.
Op de laatste dag van mijn vakantie wordt ik door het ziekenhuis gebeld. De operatie kan een maand eerder! Ik ben blij, want ik weet serieus niet meer hoe ik met de pijn om moet gaan. Ik begin langzaam minder bang te worden voor een ziekenhuisopname. Ik wil van deze pijn af, hoe sneller hoe beter.
Het komt goed. Alles komt goed.
Pssst! Fast forward: hier vind je de post waar ik vertel over de operatie en hoe ik die ervaren heb.