Oef. Dit is zwaar materiaal. Iets waar ik zelf over heb moeten nadenken, na bijna drie jaar proberen zwanger te worden. Misschien heb ik er lang niet over na kunnen denken, omdat het te pijnlijk was. Maar op een gegeven moment kom je toch op dat punt, waarop je weet: het gaat bij mij niet zomaar gebeuren. Hoe ga ik verder?
Een onvervulde kinderwens is voor iedere wensmama of wenspapa een emotioneel beladen onderwerp. Iets waar je niet zomaar over praat met je vrienden in de kroeg of op een verjaardag bij familie. Dat wil niet zeggen dat we het er niet over moeten hebben. In tegendeel zelfs!
Tussen hoop en wanhoop
Herken je die momenten waarop je optimistisch bent? Je straalt, voelt je gelukkig. Je weet zeker, nu is het mijn beurt. Ik ben de volgende die met een bolle buik rondloopt. Je denkt na over namen die je mooi vind en welke er passen bij jouw of je partners achternaam. Je durft zelfs te kijken naar de babyspullen-afdeling in de winkel. Ik heb er zelfs wel een wat gekocht. Iets wat ik heel graag voor mijn baby wilde hebben. Ik kocht een natuurrubberen bijtspeeltje. Want mijn baby krijgt geen plastic speeltjes. Nee, mijn baby krijgt geen troep. Alleen het beste voor hem of haar. Ik houd straks de gezondste baby in mijn armen!
Na zon komt ook weer regen
En dan zit ik met dat speeltje in mijn handen op de bank te huilen. Het ligt al meer dan een jaar in de kast. Dan knijp ik in het stomme ding alsof het een stressbal is. Dan vraag ik me af wanneer het nu eens mijn beurt is. En dan ben ik bang dat dat moment niet zal komen. Ik wil het speeltje geven aan vrienden of familie die een kindje hebben gehad. Dan word het straks in ieder geval nog gebruikt. Maar toch doe ik het niet. Ik leg het speeltje weer terug in de kast. Na zon komt regen en na regen komt ook weer zonneschijn. Toch?
Je kan niet altijd in de zon lopen
Lang dacht ik dat ik iets verkeerd deed en dat ik daarom niet zwanger werd. Ik had geen vaste baan. Ik vind het verschrikkelijk om vroeg op te staan, dan kan ik toch geen baby hebben? Ik kan niet goed voor me zelf zorgen, soms sla ik maaltijden over. Zo iets kan ik mijn kind toch niet aandoen? Dan werd ik boos op mijzelf en dwong ik mezelf om mijn leven te beteren. Hoe ik het wendde of keerde, vroeg opstaan ging ik echt niet leuker vinden. Mezelf dwingen om te eten werkte ook al niet.
Toen bedacht ik me. Maar ik kan ook niet perfect zijn? What about de kinderen die in gebroken gezinnen worden geboren? Kinderen die verwaarloosd worden, of erger. Hun ouders hebben toch ook gewoon kinderen gekregen? Zij waren toch ook niet perfect?
Tegenslagen en imperfectie horen bij het leven
En dat is okay. Dit zeg ik je: Wees niet boos op jezelf omdat je denkt dat het niet gaat lukken. Heb geen schuldgevoel dat je niet goed genoeg bent. Want dat ben je! Ik ken je niet, maar ik weet het zeker. Ik voel het.
Je hoeft geen supermens te zijn en je mag je rot voelen. Je mag huilen en je mag boos zijn omdat het oneerlijk is. Het is belangrijk om dat te zijn. Als ik mijn emoties niet uit, vreet het me op van binnen. Stress is niet iets wat wij, degene die proberen zwanger te worden, er nog extra bij kunnen gebruiken. Dus dan maar even huilen, dan maar even boos. So be it.
Daarna grijp ik mijn paraplu en wacht ik tot de zon weer komt.
