Je bent al een tijdje bezig, maar die positieve zwangerschapstest heb je nog niet in handen. En je dacht dat het krijgen van een baby iets intiems was. Iets van jou en je partner alleen. Tot de rest van de wereld er zich mee gaat bemoeien. Blijkbaar is het een ding als het voor de rest te lang duurt.
Hier zijn tien voorbeelden die ik te horen kreeg en waar ik absoluut niet op zat te wachten.
1. Waarom nemen jullie er ook niet een? (De buurvouw)
Excuse me? ‘Nemen’? Natuurlijk, ik moest toch nog even boodschappen doen. Kun je me dan vertellen in welk schap ze dan staan? Ergens tussen de melk en eieren misschien? Doe even normaal. Er is niets voor niets het gezegde; ‘Kinderen neem je niet, die krijg je.’
2. Het is beter als je geen kinderen kan krijgen, ze belemmeren je toch alleen maar in het leven. (Mijn vader).
Okay, bedankt pap! Kijk, ik hou van mijn vader hoor. Maar subtiel is-ie niet. Mijn vader zei dit, omdat ik bijna mijn baarmoeder wilde laten verwijderen omdat de pijn van de endometriose me teveel werd. Misschien was dit zijn idee van opbeuren/relativeren, maar mij hielp het niet.
3. Mijn kinderen zijn zo leuk, dit ouderschapgedoe kan ik jullie zeker aanraden! (Een vriend, die notabene huisarts is).
Fijn dat je je kinderen zo leuk vind. Echt waar. Ik gun ieder kind op deze wereldbol verzorgers die gek zijn op hun kinderen. Dat hoef je mij toch niet aan te raden? Ik kan toch zelf wel bepalen wat ik leuk vind (en ja daar horen ook jouw kinderen bij, ja!)
4. Zijn jullie dan wel klaar voor een baby? (Een collega)
Ik weet niet wat ze hier precies mee bedoelde. We hadden het namelijk over huizen en ik zei dat als ik een baby zou hebben, die lekker bij mij op de kamer zou komen. Misschien was ze van mening dat ons appartement te klein was (destijds 50m2 met maar één slaapkamer). Weet je wat? Liefde en ouderschap heeft niets met een bepaalde hoeveelheid slaapkamers te maken.
5. Ik ben zwanger/Wij zijn zwanger!
Hey! Those need to be my lines. Dat dacht ik wanneer ik dit (meerdere keren) hoorde. Natuurlijk was ik blij voor de ander, maar ik had nóg blijer geweest als ik het zelf was die dit mocht vertellen!
6. Jullie kunnen tenminste gaan en staan waar jullie willen. (Gehoord op een feestje).
Dat kunnen we, want we zijn beiden (mijn vriend en ik) gezegend met een paar benen. Jullie hebben toch ook benen? Ik heb dat nooit begrepen. Mensen die denken dat hun leven over is als ze kinderen hebben. Ten eerste: ik geloof daar helemaal niet in. Ik zie kinderen als een verrijking, maar goed. Ten tweede: als je dat denkt, waarom heb je dan -meerdere- kinderen?
7. Ik vond het hebben van een baby echt vermoeiend. (Moeder van een vriendin)
Ik was bij een vriendin op haar dochters eerste verjaardag. Waarbij haar moeder klaagde dat ze haar kleindochter nu pas leuk begon te vinden. Voor het eerste levensjaar vind ze er niets aan. Niet alleen pijnlijk voor mijn vriendin, maar ook voor alle moeders in spé. Wist je dat een baby bij het kinderen krijgen hoort? Wie verwacht er nou alleen maar makkelijke en positieve ervaringen?
8. Kom je ook op de babyshower? (Vriendin van vriendin)
Yikes. Op een gegeven moment kon ik er niet mee omgaan. Babyshowers. Te veel cuteness met al die kleine kleertjes en speeltjes, te veel blijheid en te veel emoties. Alsof mijn leven nog niet genoeg in een achtbaan zat. Sorry, maar ik sla dit feestje even over.
9. Geen zorgen, jouw baby komt nog wel. (Nicht)
Nadat ik eerlijk had geantwoord op de vraag of wij ook kinderen wilden, maar dat het zwanger worden nog niet gelukt is, kreeg ik bovenstaande frase te horen. Hij is lang blijven hangen, want ik maakte me wel zorgen. Ik had er natuurlijk niet bij gezegd, dat we al twee jaar bezig waren en ik serieus twijfels had of die baby ooit nog wel ging komen. (Dit was voor mijn endometriose operatie).
10. Jij zou echt een goede moeder zijn! (Vriendin)
Hij is o-zo lief bedoelt. Misschien is het daarom de ergste van allemaal. Want ik ben het er helemaal mee eens. Ik zou een goede moeder zijn. Één probleem: ik was het toen niet. Het feit dat we er zoveel voor over hebben om zwanger te worden, bewijst dat we heel veel liefde kunnen koesteren voor ons ongeboren kindje. En als dat geen eigenschap van een goede moeder is, weet ik het ook niet meer.
Wonden zitten niet altijd aan de oppervlakte. Soms zitten ze diep in ons verborgen. Het zijn stille, verborgen wonden. Die flink kunnen gaan steken, ook al zijn het maar woorden. Ik vergeef het de mensen om hun onwetendheid. Ze bedoelen het vaak goed, maar ze hebben geen idee wat een vrouw die graag zwanger wilt worden doormaakt. Toch hoop ik dat de mensen meer konden meeleven in deze emoties.
9 Comments
“Het is beter als je geen kinderen kan krijgen, ze belemmeren je toch alleen maar in het leven. (Mijn vader)” – Oh, wauw! Dit is iets wat mijn vader ook had kunnen zeggen, overigens. Waarschijnlijk als hart onder de riem bedoeld, maar echt zo verkeerd.
De meeste mensen snappen het verschil tussen empathie en sympathie niet. Ze denken dat ze het goed doen, maar het kwetst je alleen maar meer. Ook omdat de opmerkingen niet over jou gaan, maar eigenlijk over henzelf.
Ik vind het heel knap dat je dit deelt op je blog, trouwens. Dat je zo openhartig bent over iets dat zo persoonlijk is. Ik heb 0 tips of opbeurende woorden, helaas, maar wilde je wel bedanken voor je openheid.
Dank je wel, zulk soort opmerkingen konden me altijd een naar gevoel geven en lang blijven hangen. Maar door ze niet persoonlijk op te vatten, gaat het beter.
Gek dat mensen dat er eigenlijk zo uit kunnen gooien zonder zich bewust te zijn van enig kwaad. Hoe heb jij daar mee leren omgaan?
(Sorry voor de late reactie terug: ik krijg helemaal geen meldingen opeens van reacties en dergelijke! D:)
Tsja, ik loop niet met een kinderwens, bij mij zijn de opmerkingen eerder andersom. Dingen als: “Ach, dat komt nog wel,” “Je eigen kindje vind je vast leuk,” “Wacht maar tot je de juiste man ontmoet hebt,” die vallen bij mij dan verkeerd, want dan krijg ik het gevoel dat mijn keuze niet geaccepteerd wordt. Dat een stukje van mij wordt afgekeurd, omdat ik als vrouw zijn géén kinderen wil.
Hoe ik ermee omga… Tsja, soms schiet ik even uit mijn slof omdat ik me dan wil laten horen: dit is MIJN keuze, het is niet voor iedereen hetzelfde! Maar meestal denk ik eerder: wat jammer dat deze persoon het zo ziet, dat is niet mijn probleem.
Heel erg kortzichtig van mensen die dáár over gaan zeuren! Alsof je wilt dat een kind opgroeit bij mensen die liever geen kinderen hadden gehad. Doe even normaal. Het is jouw leven en je moet doen wat je gelukkig maakt! ♥️ (Als dat niet schadelijk is voor anderen dan!) 😉
Volgens mij heb je met die laatste 2 zinnen mijn levensvisie in perfecte woorden weergeven 😉
Fijn dat je gevoel bij deze opmerkingen deelt.
De opmerking van je papa is uiteraard niet zo leuk om horen.
Net zoals iemand die je zou vragen ‘of je er wel klaar voor bent’. Allen jullie kunnen dit beoordelen, niemand anders.
Iemand die je laat weten dat ze zwanger is of je vraagt op een babyborrel is confronterend, maar uiteraard niet slecht met slechte bedoelingen naar jou toe.
Hoewel ik me volledig kan vinden in de punten die je beschrijft blijf ik ergens wel zitten met een vraag. Wat is nu de beste reactie als bijvoorbeeld iemand laat weten dat zwanger worden niet direct lukt. Want ik zou zelf ook niet echt goed weten wat zeggen. En dit terwijl bij ons zwanger worden ook geen optie was.
Liefs
xxx
Het is inderdaad lastig, want er kan van alles spelen. Een ‘sorry of wat jammer’ klinkt te zielig en aan medelijden heb je niets. Ik heb ooit een toespraak van Desmond Tutu mogen bijwonen en dat ging over compassie. Wat mij dan te binnen schiet: vragen of iemand zijn verhaal wilt delen of iets nodig heeft? Of zou je dat te persoonlijk vinden?
[…] gevecht met de pijn. De onzekerheid dat je ooit zwanger zal worden en 9 maanden lang het mooiste wezentje dat je je voor kan stellen mag dragen. De psychische […]
[…] velen een van de gewoonste zaken van de wereld, voor vrouwen met endo.. niet. Ik schreef er al eens een blog over, hoe frustrerend dat kan zijn. Uitleggen aan wat kennissen op een feestje dat je graag […]